O domingo 4 de novembro fixemos a ruta pola costa de Couso (Carreira-Ribeira) os puntos de encontro foron ás 9 en Boiro e ás 9 e 20 Capela da Guia (coller a estrada cara Aguiño, dende a rotonda de Xarás-fin autovía-. se pasa o cruce do Vilar, dirección Carreira-Aguiño e a 500 m hai sinal á dereita que pon Capela da Guía).
Foron arredor de 13 km, dificultade facil, e duración aproximada sobre 3 horas e media.
Saimos da capela da Guía, pasamos polo corredor da escola, cara o lugar do cruceiro, de alí ,saimos por unha rúa que lle chaman "as pedriñas",atravesamos a estrada que vai a Aguiño,e enfilamos cara a aldea da Felgueira, atravesamos esta e a continuación collemos por unha corredoira que vai dar aos "areeiros", despois de atravesar a estrada que vai de Castiñeiras a Aguiño, collemos dirección á praia da "Catia" (despois de atravesar o rio de Listres por unha ponte de madeira), vamos paralelos á praia, ata a entrada do carreiro,e dende aí enfilamos ata o muelle de Aguiño, pasamos este, polo patio da que foi a depuradora de marisco. A continuacion atopámonos co muelle fenicio, seguimos adiante e nos vamos atopando cunhas praias pequenas de arena moi fina e branca, despois de pasar a de Penisqueira, atopámonos cun lavadeiro do mesmo nome, a continuacion hai un edificio, onde se experimenta sobre a cria e engorde dos alevíns. Na esquina desa fabrica hai un petroglifo medival. A continuación ven a praia de couso e tapando o Atlántico están as pedras do "Perico", dende elas se ven unhas boas vistas, descartando a fabrica que está ao lado, aí Pachi contounos a Lenda do home de Sagres. Despois de deixar o "Perico", fomos bordeando todo couso, e poidemos observar algunha pequena praia e ata os restos dunha cetarea , despois de bordear todo couso, pasamos a piscifactoria dos rodaballos, vamos cara onde están as ruinas do porto de baixo, Vimos a lagoa de Vixán, non poidemos ir ata os carrizales nin ao mirador das aves pois estaba o camiño encharcado de auga e se facía imposible de pasar. Emprenderemos a ruta cara Vixán, e despois de pasar por un camiño entre dous muros no que so se pode ir en fila, chegamos á capela.
Podes poñer comentarios sobre como resultou a ruta, que foi o que máis gustou, o que menos, ... (senón sabes como poñer o comentario, manda un email a vintedouspes@gmail.com co texto que queres publicar e indicando o nome que queres que figure e despois o poñemos nos no blogue).
>Lenda do home de Sagres
ILLA DE SAGRES. Así chamada en conxunto, en realidade son dúas illas, a de norte e a de sur, separadas polo Carreiro do Inferniño que é vadeable en marea baixa. O topónimo Sagres, parece ser que procede do latín “sacris”: ou sexa lugar sagrado. Ten unha fermosa lenda coñecida como “O Home de Sagres”, que reproducimos aquí:
Contan que fai moitísimo tempo moraba nestas terras un pobo coñecido co nome de Oestrymnios. A súa forma de vida sería semellante a de outras tribos da bisbarra, a caza, a pesca e o marisqueo serían os medios dos que se valerían para subsistir. Un mal día chegou por estas terras un home chamado Saepes ó mando dun poderoso exercito. Estes estranxeiros tiñan por tótem á serpe, de onde ven o nome do xefe, Saepes ou Sephes.
A idea desta xente era poder dominar nas illas, e a mellor maneira de conseguilo era casar ca filla do xefe da tribo chamada Forcadiña. Tiveron un fillo, o que lle puxeron ó nome de Noro.
Conforme ía pasando o tempo e Saepes non chegaba a dominar nas tan ansiadas illas, maltrata a súa dona Forcadiña, con tanta xenreira que a lingua salta partida en sete anacos, as Sete Linguas, a Queixada foi dar ó Falcoeiro, os Canteiros (caninos en castelán) caeron polo suroeste de Pragueiros, a Testa foi parar a Area Mesa, as Mos van dar ó Carreiro e a Dianteira (os peitos) entre Pragueiros e Sagres. O pai de Forcadiña cando veu o que tal acontecera, bótalle unha terrible maldición a Saepes, Home de Sagres, que alcanza tamén a súa filla e á xente que o seguía, quedando todos convertidos en pedra para sempre. Contan que as pedras que rodean a illa de Sagres e arredores son os restos do exercito que acompañaba a Saepes. Ninguén quedou a salvo de tan terrible castigo, nin tan sequera os animais que formaban parte da facenda. Aí están: o Porco de Sagres, na mesma illa, o Cabalo de Insua Vela, entre Sálvora e Sagres, o Cabalo da Forcadiña, na Forcadiña, o Galo de Vionta, en Vionta, o Salto da Craba, en Couso, o Curro das Cabras e Area dos Bois en Sálvora, onde pacerían tranquilamente estes animais sen sospeitar o que se lles viña encima. Os pastos na illa debían ser bos, pois xa a xente de Carreira levaba o seu gando a pacer a esta illa no ano de 1764 según Diego Antonio Cornide e Saavedra.
O Chapeu do Home de Sagres foi caer preto de Vionta.Casa e terras tamén quedaron abandonados i espallados polos arredores, así temos: A Hortiña no Carreiro, As Cortiñas en Sagres - ó lado do porco - Os Asadoiros en Sálvora, O Cabaceiro Grande e Cabaceiro Pequeno ó leste de Noro,Os Fornos en Sagres, a Arca e a Barca na Covasa, a Zafra en Sálvora, as Barqueiras o sur de Sagres, e as Barqueiras de Torán ó nordeste da mesma illa, e Fosaporcas preto de Sagres onde o Porco de Sagres pasaría os seus días rebuldando.
¿Hai algo de certo en todo isto? ¡Quen sabe! As lendas non deixan de ser iso, lendas, ¡pero! no Perico de Couso apareceron restos dun poboado prehistórico, nos Castelos de Aguiño pode que houbera un castro, no porto d’Abaixo outro?. Alá cada quen ca súa imaxinación.
Esta lenda está publicada no libro “Antiga Dorna Polbeira De Castiñeiras” de Juan Pérez Martínez “Xandomar”
